Het weekend!

Allereerst bedankt voor al jullie betrokkenheid en nieuwsgierigheid. Erg leuk om mijn ervaringen op deze manier met iedereen te kunnen delen.Want er gebeurt een hoop in dit land en tijdens mijn avontuur, nu al. Even een kleine update met wat foto’s van wat ik hier zoal meemaak en zie.
Inmiddels is de eerste week om en het lijkt wel of ik van het ene hoogtepunt in het andere belandt. Afgelopen vrijdag was er een feestje, de Summer Olympics, georganiseerd door het Canadees Rode Kruis op het kantoor in Port-au-Prince, welke samen wordt gedeeld met ons. Na een dagje werken tot 15.00 uur begon dit spektakel, zoals de organisatoren het noemden. Er waren verschillende teams, NL Red Cross, Canada Red Cross, de chauffeurs, de beveiligers, de kookdames en de administratie. Een BBQ en bier (Heineken!) was verzorgt. Het waren hele simpele spellen, overgooien van eieren, een plastic dopje in een goal blazen door een rietje, rondjes lopen/ rennen rond het zwembad met een ei op een lepel in je mond en stoelendans. Die Haitianen namen het allemaal wel erg serieus en bij de stoelendans kregen ze zelf ruzie over wie er af was. Haha.. dit had niemand verwacht! Het was namelijk de eerste keer dat dit feestje werd georganiseerd. Volgende keer moet NL Red Cross het organiseren werd er gegrapt, lijkt me leuk! Maar erg bijzonder om mee te maken allemaal. Na het feestje zijn we, een Indiase delegate en ik naar zijn appartement gereden en hier verblijf ik nu het weekend. Het is hier heel luxe. Het is een landhuis met 10 appartementen in de villawijk van Port-au-Prince (Petion-Ville) boven op de berg. Hier, in dit complex, zitten voornamelijk mensen van de United Nations. Hier is totale rust, weg van de ellende in de stad en airconditioning met heerlijk eten. Een heel verschil met mijn huis in Leogane, waar de herrie van de straat goed merkbaar is vanaf het balkon (overigens heerlijk om na me werkdag daar te zitten en te kijken naar wat er allemaal gebeurd). De Indiase delegate, Pradeep, is net terug van zijn rest and recovery (na elke twee maanden) uit India. Hier heeft hij heel veel Indiaas voedsel en spices meegnomen en aangezien hij van koken houdt krijg ik ook veel mee van de Indiase keuken. Vooral de thee is heerlijk. Zaterdag moest ik een beetje me weg te zoeken. Er is hier namelijk niets te doen en ik kan ook niet de straat op om de stad in te gaan. Dat is te gevaarlijk. Dus voelde me wat opgesloten hier op het complex. Op het feestje van de dag ervoor had ik wat contacten opgedaan met het Canadees Rode Kruis. Eén van hen heb ik gecontact over wat zij normaal doen in het weekend. Want om nou de hele dag suf op bed een boek te lezen, daar had ik ook geen zin in. Net nadat ik in afwachting was van haar reactie overkwam me wat me nog nooit was gebeurd. Een AARDBEVING! Niet een hele heftige want het epicentrum lag in de Domincaanse Replubliek maar hij was voelbaar hier. Uiteindelijk bleek 5.1 op de schaal van Richter, kregen we via een update-sms van de centrale post hier in Port-au-Prince te horen. Ik zat op bed en het leek net of iemand met wat geweld me bed heen en weer duwde. Heel raar gevoel en het besef dat dit hier vaker voorkomt maakt me wel wat angstig. Maarja het leven gaat door. ;) De vorige voelbare aardbeving van ongeveer 2,5 maand geleden. In de tussentijd wel veel kleine schokken, die niet voelbaar zijn. Voor de geïnteresseerden, na gisteren te hebben gegoogeld over deze aardbeving vond ik deze site waar alle aardbevingen op de wereld zichtbaar zijn en in beeld gebracht worden. http://earthquake.usgs.gov/earthquakes/recenteqsww/Quakes/quakes_all.html Uiteindelijk met Pradeep gepraat over wat te doen als er een hevigere is. Meteen naar buiten gaan. Er zitten hier ook speciale sloten op de deur om dit sneller te laten gebeuren. Overdag staat de deur open. Mijn eerste aardbeving ooit meegemaakt dus. Hopelijk volgen er niet veel meer, want het is toch een beetje een angstig gevoel. Na dit dus meegemaakt te hebben, kreeg ik een sms terug van de Canadese Soraya. Ze vroeg of ik met haar mee uit wilde die avond. Aan gezien je afhankelijk bent van een auto en een chauffeur (die eigenlijk in het weekend vrij zijn) was dit nog wel een geregel. Maar zij heeft het kunnen regelen met één van de Canadese chauffeurs en uiteindelijk zijn we heel spontaan en erg onverwacht wat gaan eten in Quarties Latin, een restaurant waarvan de eigenaar de consulaat is van de Nederlandse Ambassade hier. Soraya heeft al een eerdere missie van twee jaar hier op Haiti vervuld dus weet precies wat leuk is en niet. Met live muziek, dans en een hoop gezelligheid was het een topavond. Dit gaan er zeker meer worden. Uiteindelijk ben ik rond 23.00 uur weer netjes afgezet bij het appartement. Volgend weekend gaan we proberen om met de shuttlebus van de federatie mee te gaan naar het strand. Dit is niet zeker omdat we deze eigenlijk niet voor ons bestemd is, maar Soraya had wat contacten en wellicht is er dus wat te regelen. Dat zou leuk zijn!
Vandaag zijn we naar Indiase vrienden van Pradeep geweest, waar ook andere delegates komen. Hier is ook een zwembad. Na ongeveer twee uur alleen rond het zwembad te hebben gezeten kwam gelukkig een vrouw van het Amerikaanse Rode Kruis, die dus ook was afgezet door haar cahuffeur. Ik voelde me namelijk na twee uur wel een beetje eenzaam zo boven op de berg. Want Pradeep en zijn vrienden blijven binnen en gaan niet zwemmen. We raakten aan de praat en na nog geen half uur later kwamen er ook twee anderen bij. Die wonen in het appartementencomplex. Werkend voor het Amerikaanse Rode Kruis uit Tjajtikistan (of all places). Deze jongens zijn een jaar of 30. Eindelijk wat lui die een beetje in mijn buurt komen van mijn leeftijd. Ze vonden het heel leuk om weer eens een nieuw gezicht te zien. Ik ben hier verreweg de jongste. Leuk om deze mensen te ontmoeten en met Corona, de zon, de sfeer van de stad beneden en wat muziek was het een fantastische middag. Volgende week hebben we BBQ daar.
Zo, nu is het weekend zo goed als voorbij. Het ging met ups- en downs, enorm nog me weg zoekend, maar ondanks dat heb ik al zoveel mooie en genietende momenten meegemaakt. Dit moet dus alleen maar beter worden. Morgen begint om 8 uur weer de werkweek, waarna ik meteen naar Leogane gereden wordt. Drukke week voor de boeg en hopelijk volgend weekend weer zo’n onverwachts leuk weekend, ik heb er nu al zin in.
Nog wat opmerkingen over het land Haiti:
• Eten uit de supermarkten hier is belachelijk duur. 4 à 5 keer zoveel als in Nederland. Bijna alles is import uit Amerika. Ik heb dan ook 4 euro betaald voor een zak Doritos.Dus extra genieten, met een biertje die ik denk tot nu toe elke dag heb gedronken. Ook een fles waspoeder is hier zo 20 euro. Bizar! Maar gelukkig is het onderdeel van het huis in Leogane dus koopt Komi het voor mij in Amerika tijdens zijn Rest and Recovery. Het belachelijke dure eten is ook de reden dat alle Haitianen hun voedsel op de markt kopen. In tegenstelling tot dat, koop je hier ongeveer voor 0,50 eurocent een biertje. Prima Prestige bier. En een zak pasta kost zo’n 25 eurocent.
• Er zijn geen kledingwinkels, deze kan men alleen kopen op de markt. En aangezien ik al uit één broek ben gescheurd moet ik me denk hier ook aan gaan wagen.
• In Haiti betalen ze met de Gourde. Dit is Kreools voor Goud. 500 Gourde is ongeveer 10 euro.
• Veel kids hier hebben ‘Hey you’ geleerd van de Amerikanen. Als je dus in het veld loopt roepen veel kinderen dit. Enorm lachen als je dan omdraait natuurlijk.
• Je wordt hier gek van de muggen. Aangezien er veel te vinden zijn bij stilstaand water en de straten vaak blank staan, is het echt verschrikkelijk. Na een middag op kantoor, ik denk zo’n 50 muggenbulten op me voeten. Gek wordt ik ervan! ;) Inmiddels dus maar op de Deet overgestapt.
• Naast dat ik hier de jongste ben, ben ik ook zeker degene die hier het korts verblijft. Alle delegates krijgen een minimaal één jaar contract, maar de meeste blijven hier voor twee jaar.
Voor degene die me willen bereiken, inmiddels ben ik in het bezit van een heus Haitiaans nummer
(+509 48164560) waar wel omgerekend 1 euro beltegoed opstaat, een vermogen hier.Smsjes worden gewoon ontvangen en verstuurd. ;)
Dat was het voor nu, groeten uit een snikheet Port-au-Prince.
Liefs Irene
Ps. Zo’n korte update is het niet geworden. Als ik eenmaal aan het schrijven ben, gaat het lekker! Wie weet voor de volgende keer…En daarbij zijn nu alle eerste indrukken erg leuk om te vertellen, op den duur zal dit ook meer normaal worden.