De werkweek

Mijn eerste echte werkweek zit erop. Mijn onderzoek begint eindelijk vorm te krijgen. Inmiddels is de enquête af en ben ik vandaag begonnen met het toetsen in het veld. Nog veel te doen, maar de eerste 20 zijn een feit. Het doel van de enquête is de impact van de toegepaste shelters en latrines te meten op het leven van de mensen. Dit doe ik op het gebied van gezondheid, inkomen, huis, sanitatie, mogelijkheid tot (schoon)water en veiligheid. Hij is geschreven in het Creyool, met dank aan mijn vertaalster Fleury, dus ben wat woorden Creyool rijker ;). Daarnaast ben ik ook achter het productieproces en de materialen die nodig zijn voor de bouw van één latrine. Het aparte hier is, is dat niks wordt vastgelegd maar gewoon wordt gedaan. Dat betekend dat het productieproces in vijf minuten met de hand wordt geschreven als ik ernaar vraag, hetzelfde geldt voor de maten en de materialen. Best bijzonder bouwen en nu snap ik ook wat precies mijn taken zijn. En ik maar denken waarom ik deze ‘feiten’ niet van tevoren via de mail heb ontvangen om in te lezen, nu is het me duidelijk, ze staan alleen in de hoofden van alle bouwers. Echter bij de vertaling die ze hebben gedaan van het Frans naar het Engels schort het nog wel, dus voordat je ongeveer door hebt hoe alles zit, ben je weer wat uurtjes verder. Gelukkig ben ik meteen het veld in gegaan om het proces te observeren dus dat helpt enorm. In de loop van de tijd komt de andere helft van de bouw van de latrine, want op dit moment loopt het project op zijn einde en worden er niet veel latrines meer gebouwd. Afgelopen vrijdag ben ik mee geweest met mijn baas naar de rehabilitatie van twee scholen in Monar Bruller, 2,5 uur rijden heen door de bergen en 3 uur terug aangezien we midden door een tropische storm terugreden. Wat een angstige weg en wat een weer. In vijf minuten liepen de watervallen over de weg vol met stenen, kuilen en zigzaggend langs afgronden was ik blij dat ik weer veilig thuis was. ’s Avonds met de federatie mee geweest naar een farewell feest van een Duitse delegate die na twee jaar terug gaat. Heel veel leuke mensen ontmoet, die wekelijks naar het strand gaan (Tiana Beach) dus dat wordt nog wel wat. Echter dit weekend helaas niet aangezien we zaterdag naar Port-au-Prince zijn gereden voor een farewell feest van een van de Nederlandse delegates (hij komt uit Burkino Faso, dus geen Nederlandse taal helaas). De rit was bijzonder. Uiteindelijk hebben we er ruim twee uur langer over gedaan dan normaal aangezien er in Carrefour, een buitenwijk van Port-au-Prince aan de weg gewerkt wordt. Wat bleek, na de werkzaamheden stond ook nog een politiepost. Onvoorstelbaar hoe dit samen kan gaan, maar hier in Haïti is het ieder zijn ding en wat de een wil maakt niets uit voor de ander. Uiteindelijk hebben wij nog geluk gehad, want de vertrekkende delegate, Serge met zijn chauffeur reden ongeveer twee uur later naar het punt en hebben daar 8! uur stilgestaan. Onvoorstelbaar denk ik voor jullie, maar het kan echt. De auto moet je niet uit, want dat is te gevaarlijk. Totale chaos dus. Overal verkopers, bedelaars, ongeduldige mensen en woonhuizen met open riool pal langs de weg. Echt onvoorstelbaar. Hierdoor is het diner dus afgeblazen en hebben het ’s ochtends dan maar een uurtje ingehaald. Je zal maar je laatste dag in Haïti, na twee jaar werk, in een file in de buitenwijken van Port-au-Prince doorbrengen. En de volgende dag op de terugweg scheen de zon en was het alsof er niks was gebeurd. We waren dus alweer om 12 uur terug. Aangezien het Duitse Rode Kruis zaterdags al naar het strand was gegaan gingen ze zondag niet nog een keer. Best balen, want wil zo graag naar het strand maar ben dus nog niet geweest. Dus dan maar met een biertje en me boek op het balkon. Nu nog twee dagen fulltime in het veld voor mijn enquête. Daarnaast help ik mijn begeleider in Nederland ook met zijn presentatie voor de World Water week in Stockholm. Een mooi moment om ons werk te showen. Donderdag ga ik voor twee dagen naar Jacmel om het toegepaste systeem (enkele pit-latrines met improved ventilation) te zien. Jacmel is meer het Caribische gebied en meer toeristisch. Ik hoop dan ook wat toeristenattracties te kunnen regelen (met gids) zodat ik onder de pannen ben daar in het weekend. Maar ik ben er niet zeker van of dat ook echt bestaat daar. Gelukkig staat het kantoor naast en groot hotel waar ik wat informatie kan inwinnen en wellicht iets kan regelen. Dus dat horen en zien jullie de volgende update. Voor degene die tijd hebben en het interessant vinden, een indrukwekkende documentaire van BNN vlak na de ramp.http://sites.bnn.nl/page/overbnn/patrick%20terug%20naar%20haiti. Heel veel overeenkomsten te zien!

- Geloof in God/ Jezus. Mensen ervaren hier het verschil in slecht en beter door toedoen van God.
- Het straatbeeld dat went
- De onmacht van het leven van de mensen. 70% van de mensen hier leeft van 2 dollar of minder.
- Dat een aardbeving voelt alsof iemand heel boos is (op de wereld).

Voor nu genoeg, ik ga lekker eten en dan slapen. Morgen naar een voetbalwedstrijd hier in de straat met de nationale staff van het Rode Kruis. Na een week dat het toernooi nu is gestart heb ik me maar over me angsten van veiligheid heen gezet en ga ik mee. Hier in Leogane is het namelijk veilig. De security reports uit Port-au-Prince kan je maar beter niet lezen ;).

Hier is het echt genieten van de kleine dingen, geinen met de chauffeur, genieten van de zon, verse kokosmelk uit een gigantische noot drinken en de bijzondere verhalen horen van de mensen in het veld. Elke dag is weer anders! Wat een bijzonder avontuur.
Liefs Irene