Gewenning of niet?

De dagen gaan snel voorbij, echter met uitzondering van het weekend waarin ik nog steeds mijn draai niet heb gevonden. Het strand en uitgaan is hier niet zoals wij dat als Nederlanders gewend zijn. Dus elke keer val ik weer een beetje in teleurstelling dat het niet is zoals ik had verwacht. Maar ik heb wel eindelijk het strand gezien afgelopen weekend. Zoals wellicht bij sommigen de verbeelding van Haïti oproept zijn de witte stranden met blauwe zee wel degelijk aanwezig. Het enige zonde hieraan is, is dat er niks wordt opgeruimd. Het hele strand staat vol met meubels, stukken hout van boten en bergen afval. Hier kan men er zo iets moois van maken, maar niemand die zich er ook maar verantwoordelijk voor voelt. Toeristen blijven dan ook uit en zaterdag was ik samen met één andere blanke de enige op het strand. Relaxt zonnen is er niet bij, want vooral de kids vinden je ontzettend interessant. Vooral als ik mijn (e)-boek erbij pak. Soms voel me wel een beroemdheid. Als ik dan opkijk, keihard lachen en sommige willen me dan aanraken. Raar idee wel! Ook het hey you is soms wel hilarisch maar ook vermoeiend! Maar buiten dat zijn ze geweldig. Je ziet ze stralen als ik de meiden haarspeldjes geef die ik in Nederland heb gekocht. Straks in Amerika, waarschijnlijk wordt het een weekje Miami, ga ik zeker te weten nieuwe kopen.

Voordat het weekend begon verbleef ik twee dagen in Jacmel, aan de zuidkust en meer het Caribische gebied. De sfeer is hier totaal verschillend van wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Het voelt als vrijheid, overal zee, zelfs uitzicht op zee vanaf het kantoor en vanaf mijn kamer en er zijn zelfs souvenirwinkeltjes. En voor jullie beeld; het centrum van Jacmel is Unesco Werelderfgoed. Echter is het enorm beschadigd door de aardbeving en zijn ze nu pas bezig met reconstructie. In het hotel naast het kantoor is het goed vertoeven met zwembad met uitzicht op zee en heerlijk verse sap. Zeker een mooie, bijzondere vakantieplek, de beste van het land zoals ze hier zeggen. Er verblijven ontzettend veel Amerikanen in het hotel die graag iets goed willen doen voor het land. Grote groepen die in opdracht van Jezus goede daden moeten verrichten, zeggen en vinden ze. Wat ze precies doen is voor ieder een raadsel. Zoals iemand van de federatie zei: sommigen bidden alleen maar voor de mensen voor een beter leven. Na twee dagen veldbezoek in Jacmel hebben we dit afgesloten met een bezoek aan de weinige toeristische attracties van Haïti, the Bassin Blue. En als je denkt dat je de ergste wegen hier wel gehad hebt dan kan het altijd erger. Waar ik al vijf keer heb bedacht dat dit onmogelijk is gaat de chauffeur de weg omhoog alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Door rivieren en over wegen bestaande uit alleen maar enorme keien is het heerlijk jumpen op de weg. En dan te bedenken dat na een uur rijden op zo’n weg hele communities leven, die nauwelijks de bewoonde wereld bezoeken. Maar zelfs trucks met materialen gaan hier omhoog. Bizar! Maar ook hier is een toeristische attractie niet zoals je zou denken. Geen kip te bekennen, op één blanke zwemmende mevrouw en wat lokale bevolking na. Een weg langs rotsen klimmen met touwen (niet helemaal mijn ding), kokosnoten eten was het resultaat fantastisch. Enorm blauwe meren met watervallen. Helaas had ik geen zwemkleding bij mij, maar afgesproken met de lokale staff dat we terug komen in een paar weken om te zwemmen. Mijn eerste souvenir is ook binnen. Een traditioneel flesje rum Barbancourt (43% alcohol) gekocht voor omgerekend 1 euro. Hier zou je in Nederland zeker 5 tot 10 euro voor betalen. De dag afgesloten met een dinertje en stappen met het Spaanse Rode Kruis. Lekker schuifelen op de Compa muziek. Van alle dansmoves hier kan ik nog heel veel leren, veel heupen schudden ;).

De week hier in Leogane is prima en gaat snel voorbij. Tijd tekort! Drukke dagen, met nog steeds een hoop indrukken waardoor ik vroeg in me bed lig. De enquêtes gaan verder en de verhalen die mensen vertellen zijn aangrijpend. Veel zieken met allerlei tropische ziektes, heel erg zieken, zonder enig middel om naar een ziekenhuis te gaan, babies gezien die zwaar ondervoed zijn, veel vragen gehad of ik de persoon niet kan helpen met medicijnen, ‘spullen’ of geld, jongens die vragen of ze met mij kunnen trouwen en verhalen van hoe en waar naasten zijn gestorven tijdens de aardbeving. Waar moet je beginnen om ze te helpen? Je voelt je machteloos en de problemen zijn niet te overzien. Maar boven dat doet het Rode Kruis goed werk waardoor mensen weer een beetje hoop hebben, zoals te zien is aan de resultaten in de enquête. Als Yvna, mijn vertaalster en ik langs gaan zijn we een spraakbaak voor veel mensen. Ze zijn dankbaar voor ons bezoek, dus dat doet een hoop goed. Het lijkt wel of door onze komst hun dag een beetje beter wordt. Want hun dagen bestaan uit eten zoeken, wassen, zitten, eten en slapen. Uniek om op zo’n manier zo’n land te ontdekken, dit kom je niet ‘gewoon’ tegen. Vaak geen tv, geen elektriciteit en sommige hebben niet meer in hun huis staan dan een bed. Het besef in wat voor luxe wij in Europa is onvoorstelbaar. Na vier maanden hier wonen denk ik dat ik nooit meer eten weg zal gooien en zuiniger ga omgaan met (schoon)water. Voor ieder in Europa zo vanzelfsprekend en hier zouden ze er een moord voor doen.

Bij terugkomst van mijn dag vaak even Skypen met het thuisfront. Gelukkig moet het daar nu ook weer bergopwaarts gaan. Maarten welkom thuis! Om de week te breken is er elke woensdag movienight. Gelukkig heb ik geregeld dat de chauffeur mij wilt afzetten en de afgelopen keren ben ik thuis gebracht. Dus dat is fijn, eindelijk wat mensen van mijn leeftijd en levensstandaard ontmoeten.

Zo dat was het voor nu. De tijd gaat razendsnel, al bijna een maand weg. Echter wel met wat ups en downs. Heimwee komt met vlagen, maar zoals ik heb gehoord verminderd dat ook weer. En het meest mis ik me fietsje denk ik, me vrijheid die hier niet vanzelfsprekend is ;). I love Holland. Een voorbeeld; van het weekend is het Carnival des Fleurs in Port-au-Prince, een groots evenement. Maar vanwege security redenen wordt het afgeraden om er heen te gaan. En als je wilt gaan is er een hele lijst rondgegaan aan welke eisen je moet voldoen, namens de Amerikaanse ambassade. Dus helaas geen cultuursnuiven in het weekend! Wel lekker BBQ-en in basecamp (dat volgens sommige als een gevangenis voelt) en hopelijk met de shuttle naar het strand.

Over een maand ga/ moet ik een weekje weg in verband met visa en om even bij te tanken. Ik twijfel nog tussen Panama, Costa Rica, Dominicaanse Replubliek, Miami en/ of San Francisco. Iemand tips? Tijdens die week wil ik heel veel mensen leren kennen voor een hoop gezelligheid, want hier ben ik al genoeg met mezelf. En ik ga zeker te weten naar een land waar het veilig is. Ergens waar ik de straat op kan waar ik niet constant hoef na te denken bij wat ik doe. Mijn vrijheid opzoeken! Owhja.. en ik haat mosquitoes! ;)

Tot een volgende update!
Liefs vanuit Ayiti!