Een lange update...

Geen bericht is goed bericht!

Na een wat langere stilte nu dan toch echt tijd gevonden om jullie aan de andere kant van de wereld te updaten. Alweer zes weken weg en over het algemeen vliegt de tijd.

Sinds de vorige update is er echt heel veel gebeurd en ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Grote en kleine dingen, maar elke dag gebeurt er wel iets unieks of verrassends.
Het veldwerk gaat prima, het is fantastisch. Praten met de mensen, even onderdeel zijn van hun leven. Het kantoor is maar saai! Er is nog veel te doen, ik zit nu ongeveer op 250 afgenomen enquêtes en wil dit opschalen naar ongeveer 350. Daarna begint het werk voor de interviews waarin ik meer kan focussen op de gebouwde latrines en de impact op het leven van de mensen. Echter leeft men hier met de dag. Plannen is iets waarvan de Haitianen, of nouja in elk geval ons lokale personeel op kantoor, nog veel kunnen leren. Even dit regelen en dan zo een uur later dan afgesproken terugkomen met de auto en chauffeur. Even dit afronden in 10 minuten en dan zo een half uur langer bezig zijn. Aan het einde van de werkdag dit nog even afgeven met de auto en dit nog regelen om zo een uur later pas op kantoor terug te zijn (het is ongeveer een half uur rijden van het veld naar het kantoor dus ze kunnen mij niet ‘even’ gemakkelijk afzetten) En als klap op de vuurpijl mij een dag van tevoren updaten dat de volgende twee dagen nationale feestdagen zijn en er dus niemand op kantoor is. Geheel afhankelijk zijn van hen is best frustrerend. Dus dan maar noodgedwongen aan mijn rapport zitten, terwijl ik nu zoveel mogelijk in het veld wil zijn aangezien ik de laatste maand, als het kantoor gesloten (eind september) is nog heel lang heb om mijn verslag te schrijven. Dus nu alle kansen pakken, maar het resultaat op het einde is gewoon niet te plannen. Overmacht!

Mijn weekend spendeer ik tegenwoordig in BaseCamp in Port-au-Prince. Hier zitten ongeveer 60 gedelegeerden van over de hele wereld. Elke vrijdag is hier een beruchte BBQ met enorm goed eten (de eerste keer was het het beste eten in vier weken), muziek, drank en mooie dansmoves. Alle leeftijden, alle culturen. Het leuke hier is dat er aanspraak is. Iedereen heeft zijn eigen ‘container’, welke voor veel mensen hun echte thuis is. Er wordt gekookt in de centrale keuken waar iedereen komt om te eten. Daarna vaak blijven hangen en kletsen. Soms filmpje kijken, maar meestal ben ik vroeg naar bed aangezien de weken echt slopend zijn. Behalve de vrijdag waarbij het zo 2 uur ’s nachts kan worden. Inmiddels al veel ‘vrienden’ ontmoet waarmee we elke zaterdag gaan lunchen in LogBase. Het basiskamp van de United Nations. Zij zijn vele malen groter en hebben twee hele goede restaurants. Eén sushi restaurant en dus vorige week voor het eerst in mijn leven sushi gegeten. Niet mijn ding en vandaag heb ik dan ook pizza besteld ;). De basis van de UN is heel indrukwekkend. Enorme beveiliging met grote wapens, grote trucks met volgepropte militairen en een herdenkingsmuur voor het omgekomen UN-personeel tijdens de aardbeving (UN operatie is hier sinds 2004 en heet Minustah). Het hoofdkantoor is toen ingestort en er zijn heel veel gedelegeerden omgekomen, inclusief de head of mission. Enorm indrukwekkend en dan besef je je wel dat het jou ook kan overkomen. Voor de rest zijn de weekenden niet zo heel bijzonder. Als vermaak hebben we vorige week zelf uitgebreid gekookt in de keuken. Helaas niet zo heel goed gelukt! En hebben we een kleine Italiaanse kookles gehad, welke uiteraard wel geslaagd was. Ook nog een enorme Franse party meegemaakt. Met een verdwaalde chauffeur hebben we de niet begaanbare weg ook ervaren. Een grote bus die de brug niet over kon omdat die niet sterk genoeg was, bracht ons via een omweg naar de overkant. En die weg ging door kuilen en langs ravijnen met af en toe wat angstige gilletjes van de dames. Gekkenwerk en onvoorstelbaar. Het is eigenlijk niet over te brengen. Buiten dat was de party met zo ongeveer 60 mensen een ware beleving. Die Fransen kunnen wel een feestje bouwen. Eindresultaat: iedereen in het zwembad. ;) Helaas op tijd terug want voor 1 uur ’s nachts móet je terug zijn in BaseCamp. En aangezien het een uur rijden is, vanwege bizar verkeer in Port-au-Prince. Moet de mini-bus dus relatief vroeg vertrekken.

Naast mijn eerste aardbeving hebben we deze week ook de eerste aankondiging gehad van een hurricane. Het seizoen is gestart en op het hoogtepunt zijn er aankondigingen van 15 aankomende orkanen tegelijk, is mij verteld. Mooie site die dat weergeeft: http://www.nhc.noaa.gov/. ‘Gelukkig’ is deze orkaan genaamd Ernesto, misschien wel op het nieuws gehoord, niet over Haïti getrokken maar via Mexico afgezwakt. De afgelopen twee jaren zijn er hier geen orkanen geweest maar iedereen vreest voor ‘de stilte voor de storm’. Een orkaan is een nieuwe ramp voor Haïti, zeggen ze. Er zijn al verschrikkelijk veel documenten opgesteld over wat te doen bij een orkaan die Haïti bereikt. Zo goed als alles zou met de grond gelijk worden geblazen. Vaak is de omheining met takken vastgezet, zelf gebouwde keukens die bestaan uit gestapelde metaalplaten vastgezet met schoenzolen, nog half ingestorte woningen waar mensen in wonen en geen enkele maatregel om te schuilen. Hopelijk zijn de gebouwde shelters door het Canadees Rode Kruis en onze latrines hier wel tegen bestemd. Maar ik vrees het ergste. Echt hopen dat het ook dit jaar uitblijft! Door Ernesto is het weer de afgelopen week heel fijn geweest (de rand ervan die langs Haïti ging). Wel veel regen maar ook een paar graden minder (32 tot 34 graden) wat zoveel fijner is. Als het zelfs hier merkbaar is besef ik me wel wat een impact een orkaan kan hebben op een land/ gebied.

Afgelopen week hadden we Nederlands bezoek van Eef. Zij is coördinator voor het Nederlandse Rode Kruis van Midden-Amerika. Ze is het hele land doorgegaan om alle projecten te bekijken. De projecten van rehabilitatie, livelihoods, health en ook ons project op water en sanitatie (WatSan) gebied. Donderdags reden we door Leogane en bijzonder om maar weer eens bevestigt te krijgen hoe erg het straatbeeld went. Zij kon amper geloven wat ze zag in wat voor omstandigheden mensen hier leven (en dan heeft ze een hoop landen gezien). Rotzooi, chaos en bijzondere bouwstijlen. Ik besefte me pas weer de ellende toen zij mij vertelde wat ze voelde bij wat ze zag. Zo bizar eigenlijk. Inmiddels, na zes weken, voor mij ‘normaal’ maar zo ellendig eigenlijk. Ik denk dat ik me dat ook pas goed realiseer bij terugkomst in Nederland. Dat wordt nog wat dan.
Daarnaast heeft ze heerlijke stroopwafels en dropjes meegenomen. Leuk af en toe wat typisch Nederlands. Die laten we de lokale staff wel proeven ;).

Skype is een wereldontdekking! I love it en kan niet zonder. Bijna elke dag even skypen met mijn lieve ouders. Vorige week kwamen we ook tot de ontdekking dat de Olympische Spelen kunnen worden gestreamd via Skype/ webcam. Ik heb namelijk geen toegang tot NOSlive of iets van uitzending gemist. Jammer van de tekst: “Het is niet toegestaan om deze aflevering vanaf uw huidige geografische locatie te bekijken.” Maar door Skype heb ik dus de huldiging van Marianne Vos gezien, wat van het zwemmen en de dames hockeyers die de finale bereikten gezien. Dit gaat dus via mijn laptop - Skype – webcam – laptop thuis - televisie laptop thuis – webcam – skype – mijn laptop. Niet van top-kwaliteit, maar toch iets. En dat over een afstand van meer dan 7 500 km. Ongelofelijk!

Inmiddels is er een mooi vooruitzicht. 1 september vlieg ik naar Miami voor een lange week. De keus is dus gemaakt! De eerste 2 dagen ben ik alleen waarna op maandag Soraya van het Canadees Rode Kruis komt en we met een auto via de Everglades naar Key West rijden. Hoe gaaf! Ik kan het weekend erna daar nog blijven dus dat wordt Miami verkennen, shoppen en uiteraard zwemmen @ Miami Beach. Ik kijk er wel naar uit. Het is een uitrustperiode genaamd R&R, Rest and Recovery en vanwege visa issues ook een verplicht onderdeel. Ondanks dat ik dacht aan het begin dat ik het niet zo nodig zou hebben, ik ben hier maar voor vier maanden, merk ik nu waarvoor het dient. Wow even de ‘gewone’ vertrouwde wereld in. Even ergens anders dan in dit ellendige wereldje.

Verder nog wat andere kleine zaken die hier gebeurd zijn:
• Ik heb drie dagen aan de antibiotica gezeten in verband met een allergische reactie in mijn gezicht, dacht ik tenminste. Maar de arts hier in BaseCamp dacht er toch anders over dus uit voorzorg maar aan de pillen. Je weet het hier echt maar nooit en als er koorts zou komen werd er zelfs gedacht aan malaria. Gelukkig is dat uitgebleven maar ik heb nu wel de noodpillen voor het geval dat. Ze zeggen dat dit het enige geneesmiddel is tegen malaria en in Nederland (bijna) niet verkrijgbaar. Er zijn laatst twee gevallen geweest van dengue en iedereen is nu dus zeer alert.
• In Jacmel, het zuiden en een deel van ons project, hebben vrouwen voor me gebeden tot God omdat ze zo dankbaar zijn wat ze hebben ontvangen. En ik ben echt door elkaar geschud door bewoners omdat ze zo blij waren met wat ze van de blanc people hebben gekregen. Maarja eigenlijk heb ik niks gedaan. Echter in Leogane is het totaal anders, daar lachen ze amper en zijn ze helemaal zo dankbaar. Dus mijn avontuur in Jacmel was zeer bijzonder.
• Kinderen hebben voor mij gezongen. Toen ik begon te dansen was het feest helemaal aan. Vervolgens heb ik ze leren tellen tot tien in het Engels. Echt onvergetelijk!
Dat was het weer voor nu. Ik ga slapen en morgen dan eindelijk naar het strand vanaf BaseCamp. Om 8.30 uur met de shuttle! En dat op zondag! ;)

Liefs weer vanuit Port-au-Prince.
Irene