Weekje US...

Al een weekje terug van mijn ‘vakantie’ zo’n twee uur vliegen, naar het andere continent. Wat was ik daar aan toe! En hoe bizar snel je ‘eigen’ omgeving went, is onvoorstelbaar. In Port-au-Prince het vliegtuig in met bijna alleen maar Haitianen, Miami International Airport heerlijk zoals je gewend bent. Na een bizar lange douane procedure, zo’n twee uur wachten, was ik in the US voor mijn weekje Rest & Recovery. Van ’s ochtends 8 uur tot ’s middags 5 uur onderweg voor maar twee uurtjes vliegen, tjah alles kan als je Haïti bezoekt.

De week voor mijn vertrek was ontzettend hectisch. Het was de week na de tropische storm Isaac. De storm die Haiti toch wel weer en dreun heeft gegeven. De schade in mijn omgeving is gespaard gebleven tot wat omgevallen bomen. Echter gingen we de dag erna wel met wat gemengde gevoelens het veld in. Hadden de mensen geen hulp nodig na de storm dan van ons gezever over hoe ze het gebruik van de latrine vinden? Uiteindelijk viel dat alleszins mee en hebben we gewoon ons werk, me vertaalster en ik, gedaan. In de regio van Jacmel, waar ik twee dagen later was toch zichtbaar veel meer schade. Het hele kantoor lag vol met plastic tasjes voor de getroffen mensen. Elk Rode Kruis dat een vestiging heeft in Jacmel doet dit (Spanje, Canada, Duitsland en Nederland), gecoördineerd door het Haitiaans Rode Kruis. De tasjes werden voornamelijk gevuld met basic spullen, zoals een klamboe, zeep en tabletten om water te reinigen. Goed en belangrijk werk!

Uiteindelijk hebben we in ons kantoor in Leogane een week geen internet gehad. Wat resulteerde in veel bezoekjes aan de technische man in de straat (die wel internet had). Hij heeft ook veel bezoekjes aan ons kantoor gemaakt om ons internet te regelen. Wat bleek, door de storm was er een kabel geknakt waar water in is gelopen die meer schade heeft aangericht. Een geintje van 200 US Dollar in eerste instantie! Gelukkig is er een deal gesloten en is het voor 80 US Dollar gemaakt. En dit alles een week voor het inleveren van mijn tussenrapport. Het heeft me wel vertraging en heel wat meer gestress opgeleverd. Ook skype-dates en de updates naar Nederland vielen in het water. Raar wel als de berichtgeving best heftig is geweest en je dagen geen contact hebt met het thuisfront.
Maar het leven gaat door, vooral hier, want de Haitianen zijn heel wat gewend qua natuurgeweld. Die week zijn we ook met het team naar een ‘concert’ van Tropicana gegaan, wat wellicht in zo’n hectisch weekje niet helemaal de juiste keuze bleek te zijn. Het was achteraf wel de moeite waard, vooral om het sfeertje en de gehele entourage eens mee te maken. Politiemannen met grote wapens, de enige blanke, hele mooi, gala-achtige, Haitianen, waarbij ik meer in me strandjurkje veel aandacht trok en heel veel gedans. Ik heb de CD gekocht voor omgerekend 1 euro dus dat wordt thuis nog heerlijk genieten van de Compa-muziek.

Vrijdags vertrok ik naar Port-au-Prince voor me trip naar Miami, want uit ervaring kan je beter een dag van tevoren vertrekken want je weet echt nooit hoe het verkeer hier is (weet je nog het verhaal dat één van onze delegates acht uur in de file heeft gestaan in hartje PaP?). In een hotel geslapen, heel luxe en dat in Port-au-Prince, ja het is mogelijk. Voor de grap ging ik hotels in PaP opzoeken via booking.com en die zijn niet eens beschikbaar dus was een beetje sceptisch over het hotel, maar alles viel mee.
Zaterdagochtend naar Miami, en na 3 uur wachten voor een vlucht van 2 uur, ja de Haitiaanse bureaucratie, ging het avontuurtje dan toch echt beginnen.
Het wennen aan de ‘normale’ wereld overviel me buitengewoon snel. Heerlijk! De eerste twee dagen alleen in een heerlijk luxe, klein en authentiek hotel net iets buiten het centrum. Onderweg veel mensen ontmoet, heel leuk en mooie verhalen gehoord toen ik de mijne vertelde. De eerste dagen lekker geshopt, veel geslapen, de stad verkend en even fatsoenlijk kunnen skypen met het thuisfront. Ik was zowat vergeten hoe snel internet kan zijn. Miami is een stad waar het draait om het strand. Er is niet echt een toeristische attractie, behalve een Jungle-Island (op safari in Miami) en een aquarium. Het is hier duidelijk zien en gezien worden. Zon-gebakken mensen die in bikini over straat lopen, dikke auto’s, enorme clubs en wolkenkrabbers met enorme resorts.

Op maandag kwam Soraya van het Canadees Rode Kruis, met onze huurauto. Meteen vanaf het begin voelde het echt als vakantie. Toeren met heerlijke muziek, lekker zoveel vrijheid want het openbaar vervoer in Miami is waardeloos. Alles gaat via met de bus waarvoor je veel te lang moet wachten!

Na een bezoekje aan de familie van Soraya, het strand en een shopping mall zijn we woensdags naar Key West gereden. Een mooie weg, langs de Evergaldes, van zo’n 3,5 uur. Zeker de moeite waard. Er is één weg ernaartoe veelal over bruggen omringd door water. Veel vakantiehuizen met dikke boten, souvenirwinkeltjes langs de weg en bussen volgeladen met toeristen op de weg. Als je ooit twijfelt om naar Key West te gaan, zeker doen, het is fantastisch mooi daar. Het is een oud vissersdorpje, wel wat toeristisch, maar zeker een mooie vakantie plek. Vooral de zonsondergang is de moeite waard. Gelukkig waren wij op tijd en konden we via het terras, genieten van witte wijn, de zonsondergang kijken. Dit in plaats van vijf rijen dik, op je tenen kijkend, naar de ondergaande zon op de boulevard. Heel gaaf was het en als we langer hadden was ik nog een keer gegaan!
Terug in Miami op vrijdag heb ik twee nachten verbleven in een hostel. Me eerste ervaring, maar het was fantastisch! Op een kamer met vier bedden sliep ik twee nachten met twee, ook alleen reizende meiden, één uit Rusland en de ander uit Duitsland. Zoveel geluk gehad met zulke leuke roomies. Het klikte en daarom hadden we ons ’s avonds ingeschreven voor de partybus naar één van de hipste clubs van Miami. Er was een dresscode; netjes, geen slippers en geen korte broeken, de meiden een jurk. Helaas hebben we de club niet van binnen gezien, want je kon alleen naar binnen als je hakken droeg!! Echt werkelijk waar belachelijk! En aangezien ik überhaupt geen hakken bij me heb, hebben we een uur staan discussiëren (met nog 15 anderen meiden) om ons geld terug te krijgen. Het voelde wel een beetje als een afwijzing. Inmiddels was het half 3 en zijn we maar terug gegaan, de meeste tentjes waren al wel een beetje dicht. Wat een domper op de avond en bizar dat dit nog bestaat!
De volgende dag zijn we met zijn drietjes op pad gegaan. Via downtown, het zuidelijkste park van South-Beach, naar het strand. Halverwege sloten meer aan en met een leuke groep, voornamelijk latinos, hebben we een mooie dag gehad. ’s Avonds nog genietend op het terras van het hostel met wijn en bier. Het was een mooie afsluiting van de week en met een dubbel gevoel stond ik zondagochtend heel vroeg op om terug naar Port-au-Prince te vliegen.

Dus nu alweer een week terug en nog 6 weken te gaan, nouja dat is de planning! En er is ook minder goed nieuws. Er is een hoop gebeurd en het is een heel verhaal welke ik hier niet neer wil schrijven. Het komt erop neer dat ik in Miami de eerste hulp heb gehaald (waardoor we het bezoek aan de Everglades ook hebben moeten skippen), waardoor er hier in Haiti nieuwe onderzoeken moesten gebeuren om me te testen op tropische ziekten. Nu ongeveer 1,5 week later is er niet veel veranderd en wordt er gesproken dat ik terug naar Nederland ga om daar testen te doen. Dit vanwege de erbarmelijke gezondheidszorg hier in Haïti. Dus er is een hele grote kans dat ik veel van jullie heel binnenkort ga zien! Maandagochtend wordt er besloten, waardoor ik woensdag al op Schiphol kan zijn. Totaal niet de bedoeling en baal er ontzettend van (vooral mentaal een klap) want heel ziek ben ik niet. Het is uit voorzorg en we willen geen risico’s nemen. Inmiddels sta ik wel met één been in Nederland en weet ik dat alles voor gezondheid gaat. Heel raar en dubbel gevoel! Als blijkt dat er niets ernstigs is, voor zover nog niet achterhaald, kan ik in principe terug om mijn onderzoek af te maken. Ik ben meer dan welkom :D, de vraag is wel of ik dat nog wil voor 4 of 5 weken. Echter zit me vakantie naar Cuba en New York er dan ook niet meer in. Als de beslissingen definitief zijn dan ga ik alles maar eens op een rijtje zetten. De omstandigheden hier en voornamelijk in Leogane hebben niks goed met me gedaan, qua gezondheid dan. Ik ben nog steeds iedereen heel dankbaar voor de ervaring tot nu toe! Het werk is fantastisch, de omstandigheden gewoon te zwaar. Waarschijnlijk is het in combinatie van mijn (allergische) reactie die ik ongeveer 6 weken geleden heb gehad.

Dus allemaal nog even afwachten, maar er is dus een kans dat ik letterlijk kan zeggen tot heel snel. Dan weer het medische circuit in, na Amerika en Haïti, in Nederland proberen. Alleen de bloeduitslagen (die vanavond komen) kunnen dat nog veranderen. Maar ik hoop dus nog steeds dat dat pas over 2,5 maand is. Zou geen mooi einde zijn!

Liefs Irene