Weer terug!

En zo ben je weer terug…. het voelde zelfs een beetje als thuiskomen. Want wat voelde ik me welkom en wat fantastisch om iedereen weer te zien. Stiekem had ik het avontuur wel erg gemist!! Via een halve dag New York (of dat het normaal wordt) ben ik na een lange reis opgehaald van het vliegveld. Meteen stond me een reis van ongeveer 4 uur te wachten naar mijn nieuwe verblijfplaats, Jacmel.

De tijd vliegt en ik zit goed in mijn vel. Wat me is overkomen is mij niet in de koude kleren gaan zitten, echter de keus om terug te gaan voelde enorm goed. Afscheid nemen went niet en zo ook weer op Schiphol met mijn lieve papa waar het toch weer moeite kostte om echt te gaan. Ik heb ontzettend fijne weken thuis gehad! Ik ga de borrels, de wijn, de gezelligheid, de verhalen vertellen en het fijne gevoel missen. Maar de gedachten dat het nu maar om 6 weken ging verzachtte het afscheid wel iets. We hebben enorm gestrest om het vliegtuig te halen (verkeer in Amsterdam is verschrikkelijk), en met dank aan een goede keus van mijn vader was er eigenlijk niks aan de hand. Achteraf konden we erom lachen! Mooie herinneringen.

Dus nu ben ik alweer ruim een week terug. Meteen werd ik meegenomen in het ‘werkleven’ hier. De volgende dag ging de wekker vroeg om ons richting de plaats van de scholen te begeven. Een rit van 3 uur, dwars door de bergen, was niet altijd een pretje. Hier is elke weg, met de grootste stenen zelfs begaanbaar. Het is letterlijk shaken over de weg. En na 3 uur ben je dat wel beu. ;)
De opening was bijzonder en mooi om erbij te mogen zijn. Alle kinderen zagen er fantastisch uit. Strikken in het haar en geheel in uniform gaf een mooi beeld. Na een formele plechtigheid van zo’n twee uur heb ik met ze gedanst en hebben we enorme lol gehad. Voor die glimlach doe je het! En ik heb zelfs een cadeau ontvangen van de Haitiaanse president van het Rode Kruis aangezien ik het enige meisje/ vrouw was die het Nederlandse Rode Kruis vertegenwoordigde. Ik heb namelijk alleen maar mannelijke collega’s. Heel leuk en voelde me zeer vereerd. Blij dat de beslissing heb genomen om voor de opening er te zijn. De avond hebben we met het team en het bezoek uit Aruba (die het scholenproject hebben gefinancierd) gegeten bij de consul van Nederland. Zijn vrouw en dochter hebben een eigen restaurant in Port-au-Prince en op uitnodiging van hem mochten we het succes afsluiten. Niks was teveel en alles kon. Het hoogtepunt was wel dansen op de live-muziek samen met de consul. Niet lang daarna stond de dansvloer vol.

Het weekend heb ik zoals bijna elk weekend weer doorgebracht in BaseCamp. Heel goed en fijn om iedereen weer te zien, na 3 maanden wordt het toch een beetje je familie. Ook een praatje gemaakt met de dokter die het goed vond dat ik terug was gekomen. Nu moet ik wel erg oppassen en zodra er ook maar één symptoom opspeelt meteen langskomen. Ik wordt wel in de gaten gehouden, en ik val op aangezien ik de allerjongste ben (officieel mag je pas werken voor het Rode Kruis als je 25 jaar bent).
Het was een mooie en legendarische avond die zoals vaker bij het zwembad eindigde.

Zondag ging mijn reis weer terug van Port-au-Prince naar Jacmel, dezelfde 4 uur dwars door de bergen. Gelukkig wel een enigszins begaanbare weg. En ik ben heel blij met mijn nieuwe huisgenoot/ college die per 1 oktober is begonnen op Livelihood. Dit is een project gefocust op het opbouwen van een dorp (Bainet) door het investeren in lokale mogelijkheden, zoals micro-krediet en agricultuur . Daarnaast wordt er ook geïnvesteerd in een ziekenhuis, ambulance-service over zee en scholen om alles daar vanaf 0 weer werkzaam te krijgen. Een mooie uitdaging en ik hoop dat ik tijd vind om het te bezoeken.
Doordat ik nu een huisgenoot heb zijn de avonden ook met wat meer invulling. Zo koken we samen, eten we samen en zijn we al samen naar het strand geweest. Het is af en toe onwerkelijk hoeveel feestdagen hier zijn. Zo ook weer afgelopen woensdag. Ruben en ik hadden besloten om een halve dag te werken en dan heerlijk te genieten van de vrije dag en er opuit te trekken, naar het strand! En dat was goed. Ook is er een nieuwe, voor Haitiaanse begrippen enorme, supermarkt in Jacmel gekomen dus we hebben heerlijk Europees voedsel kunnen inkopen. Met een Duitser wonen is een wereld van verschil in tegenstelling tot een Afrikaan. Enige nadeel is dat je hier 2 tot 3 keer zoveel betaalt als normale prijzen. Maarja dat nemen we dan maar voor lief.

Mijn werk in het veld begint ook weer aardig om stoom te komen. Wel is het af en toe wat lastig qua planning aangezien mijn vertaler op meerdere projecten werkt en ik niet altijd hem tot mijn beschikking heb. Hopelijk gaat het wel lukken om mijn to do list af te maken, want plannen kunnen ze hier niet. Aan de andere kant doe ik alles wat in mijn macht ligt en wat niet lukt is dan jammer. Het werk is nog steeds fantastisch. Contact met de lokale bevolking geeft elke dag een nieuwe inkijkt in de cultuur en bezigheden. De spullen die ik in Nederland heb gekocht zijn enorm leuk om te geven. Vooral dank aan de Gogo’s van de C1000. Kinderen genieten er echt van, alhoewel ze nauwelijks lachen (de cultuur hier) vinden ze het wel leuk om te krijgen. Begin je eenmaal, dan loopt het halve dorp uit omdat iedereen iets wilt. Gelukkig heb ik genoeg, mede door de investering van mijn moeder.

Al met al, het is goed om terug te zijn. Het geeft een goed gevoel en ik sta nog steeds enorm achter mijn keus. Echter is het niet altijd makkelijk, omdat de thuissituatie niet zo heel goed gaat. Bij deze dan ook beterschap Maarten en snel opknappen!! Maar zodra dat ook weer stabiel is, kan ik mij totaal stortten op dit enorm bijzondere avontuur. Bedankt iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt. En als ik terug ben ga ik voorlopig niet weg. Wel weet ik dat ik enorm gezellig ga doen met iedereen die dat verdient. Mis het wel een beetje!

Tot snel, over 5 weken alweer! xx